روش‌های درمان بی اختیاری ادرار

روش‌های درمان بی اختیاری ادرار

روش‌های درمان بی اختیاری ادرار – درمان بی اختیاری ادرار به نوع بی اختیاری، شدت آن و علت زمینه ای آن بستگی دارد. ممکن است ترکیبی از درمان ها مورد نیاز باشد. اگر یک بیماری زمینه ای باعث علائم شما شده باشد، پزشک ابتدا آن بیماری را درمان می کند.

پزشک شما ممکن است درمان‌های کمتر تهاجمی را برای شروع توصیه کند و اگر این تکنیک‌ها به شما کمک نکنند، به سراغ گزینه‌های دیگر بروید.

تکنیک های رفتاری

پزشک شما ممکن است موارد زیر را توصیه کند:

• آموزش مثانه، برای به تعویق انداختن ادرار پس از احساس دفع ادرار. ممکن است هر بار که احساس می‌کنید نیاز به ادرار کردن دارید، سعی کنید به مدت 10 دقیقه خود را متوقف کنید. هدف این است که زمان بین رفتن به دستشویی را طولانی کنید تا زمانی که فقط هر 2.5 تا 3.5 ساعت ادرار کنید.
• ادرار مضاعف، به شما کمک می کند تا یاد بگیرید که مثانه خود را به طور کامل تخلیه کنید تا از بی اختیاری سرریز جلوگیری کنید. ادرار مضاعف یعنی ادرار کردن، سپس چند دقیقه صبر کردن و دوباره تلاش کردن.
• دستشویی رفتن منظم هر دو تا چهار ساعت به جای اینکه منتظر احساس دفع ادرار باشید.
• مدیریت مصرف مایعات و رژیم غذایی، برای به دست آوردن مجدد کنترل مثانه. ممکن است لازم باشد مصرف الکل، کافئین یا غذاهای اسیدی را کاهش دهید یا از آن اجتناب کنید. کاهش مصرف مایعات، کاهش وزن یا افزایش فعالیت بدنی نیز می تواند مشکل را کاهش دهد.

تمرینات عضلات کف لگن

پزشک ممکن است توصیه کند که این تمرینات را به طور مکرر انجام دهید تا ماهیچه هایی را که به کنترل ادرار کمک می کنند، تقویت کنید. این تکنیک ها که به عنوان تمرینات کگل نیز شناخته می شوند، به ویژه برای بی اختیاری استرسی موثر هستند اما ممکن است به بی اختیاری فوری کمک کنند.

برای انجام تمرینات عضلات کف لگن، تصور کنید که در حال تلاش برای متوقف کردن جریان ادرار خود هستید. سپس:

• ماهیچه هایی را که برای توقف ادرار استفاده می کنید سفت کنید (انقباض) و پنج ثانیه نگه دارید و سپس به مدت پنج ثانیه شل کنید. (اگر این کار خیلی سخت است، با نگه داشتن دو ثانیه و استراحت برای سه ثانیه شروع کنید.)
• کار کنید تا انقباضات را هر بار 10 ثانیه نگه دارید.
• حداقل سه ست 10 تکراری هر روز را هدف گذاری کنید.

برای کمک به شناسایی و انقباض عضلات مناسب، پزشک ممکن است به شما پیشنهاد کند که با یک فیزیوتراپ کف لگن کار کنید یا تکنیک‌های بیوفیدبک را امتحان کنید.

درمان دارویی

داروهایی که معمولا برای درمان بی اختیاری استفاده می شوند عبارتند از:

• آنتی کولینرژیک ها. این داروها می توانند مثانه بیش فعال را آرام کنند و ممکن است برای بی اختیاری فوری مفید باشند. به عنوان مثال می توان به اکسی بوتینین (دیتروپان XL)، تولترودین (دترول)، داریفناسین (انابلکس)، فزوترودین (توویاز)، سولیفناسین (وسیکر) و کلرید تروسپیوم اشاره کرد.
• میرابگرون (Myrbetriq). این دارو که برای درمان بی اختیاری فوری استفاده می شود، عضله مثانه را شل می کند و می تواند مقدار ادراری را که مثانه شما می تواند نگه دارد افزایش دهد. همچنین ممکن است میزان دفع ادرار را در یک زمان افزایش دهد و به تخلیه کامل مثانه شما کمک کند.
• مسدود کننده های آلفا. در مردانی که بی اختیاری فوری دارند یا بی اختیاری سرریز دارند، این داروها عضلات گردن مثانه و فیبرهای عضلانی پروستات را شل می کنند و تخلیه مثانه را آسان می کنند. به عنوان مثال می توان به تامسولوسین (Flomax)، آلفوزوسین (Uroxatral)، سیلودوسین (Rapaflo) و دوکسازوسین (Cardura) اشاره کرد.
• استروژن موضعی. استفاده از استروژن موضعی با دوز کم به شکل کرم، حلقه یا چسب واژینال ممکن است به تقویت و جوانسازی بافت‌های مجرای ادرار و نواحی واژن کمک کند.

تحریک الکتریکی

الکترودها برای تحریک و تقویت عضلات کف لگن به طور موقت در رکتوم یا واژن شما قرار می گیرند. تحریک الکتریکی ملایم می تواند برای بی اختیاری استرسی و بی اختیاری فوری موثر باشد، اما ممکن است در طی چند ماه به چندین مرتبه درمان نیاز داشته باشید.

درمان های مداخله ای

درمان های مداخله ای که ممکن است به بی اختیاری کمک کند عبارتند از:

• تزریق مواد حجیم. یک ماده مصنوعی به بافت اطراف مجرای ادرار تزریق می شود. مواد حجیم به بسته نگه داشتن مجرای ادرار و کاهش نشت ادرار کمک می کند. این روش برای درمان بی اختیاری استرسی است و به طور کلی نسبت به درمان های تهاجمی تر مانند جراحی موثرتر است. ممکن است لازم باشد بیش از یک بار تکرار شود.
• (بوتاکس). تزریق بوتاکس به عضله مثانه ممکن است برای افرادی که مثانه بیش فعال و بی اختیاری ادراری دارند مفید باشد. بوتاکس معمولا برای افراد، تنها در صورتی تجویز می شود که سایر درمان ها موفقیت آمیز نبوده باشند.
• محرک های اعصاب. دو نوع دستگاه وجود دارد که از پالس های الکتریکی بدون درد برای تحریک اعصاب درگیر در کنترل مثانه (اعصاب خاجی) استفاده می کنند. یک نوع در زیر پوست باسن کاشته می شود و به سیم هایی در قسمت پایین کمر متصل می شود. نوع دیگر یک پلاگ قابل جابجایی است که در واژن قرار می گیرد. تحریک اعصاب خاجی می‌تواند مثانه بیش فعال و بی‌اختیاری ادراری را کنترل کند، اگر درمان‌های دیگر جواب نداده باشند.

عمل جراحی

اگر درمان‌های دیگر مؤثر نبودند، چندین روش جراحی می‌توانند مشکلاتی را که باعث بی‌اختیاری ادرار می‌شوند، درمان کنند:

• روش اسلینگ (قلاب) . مواد مصنوعی (مش) یا نوارهایی از بافت بدن شما برای ایجاد یک زنجیر لگنی در زیر مجرای ادرار و ناحیه گردن مثانه استفاده می شود. این قلاب به بسته نگه داشتن مجرای ادرار کمک می کند، به خصوص زمانی که سرفه یا عطسه می کنید. این روش برای درمان بی اختیاری استرسی استفاده می شود.
• آویز گردن مثانه. این روش برای پشتیبانی از مجرای ادرار و گردن مثانه – ناحیه ای از ماهیچه ضخیم که مثانه به مجرای ادراری متصل می شود – طراحی شده است. این جراحی از طریق برش در ناحیه شکمی انجام میشود به همین دلیل نیاز به بیهوشی عمومی دارد.
• اسفنکتر ادرار مصنوعی. یک حلقه کوچک پر از مایع در اطراف گردن مثانه کاشته می‌شود تا اسفنکتر ادرار را تا زمانی که نیاز به ادرار وجود دارد بسته نگه دارد. برای ادرار کردن، دریچه ای را فشار می دهید که زیر پوست شما کاشته شده است که باعث می شود حلقه باد کند و اجازه می دهد ادرار از مثانه جریان یابد.